Το Ταξίδι: 3η Μέρα

4 Νοεμβρίου 2011

Το κινητό χτυπάει. Μέσα στο σκοτάδι βλέπω 04:30. Ψαχουλεύω στον υπνόσακκο και βρίσκω το παστέλι. Ανοίγω λίγο το φερμουάρ και κοιτάζω. Ακόμα σκοτάδι. Σκέφτομαι τι θέλω να κάνω, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί. Μετά απο 2 μέρες και 500 χιλιόμετρα, θέλει πολύ προσπάθεια για να ανοίξω το φερμουάρ και να βγω έξω. Πρέπει όμως...

Βγαίνω και κρυώνω, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάζω και ο Γερμανός λέει 8 C. "Μια χαρά είναι" σκέφτομαι. Τώρα είναι πιο εύκολο να τυλίξω τα πράγματα, αν και το μυαλό μου ακόμα κοιμάται. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά και σε 10 λεπτά είμαι πάνω στη σέλα.

Φτάνω στη στροφή που ήμουν χτες βράδυ και ακολουθώ την πινακίδα για Αθήνα. Τώρα κρυώνω λίγο, αν και καλά ντυμένος. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει που είμαι ή τι κάνω, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Το μυαλό μου δουλεύει αποσπασματικά, σκέφτομαι μόνο το επόμενο βήμα. Ξέρω ότι θα ανέβω ένα μικρό λόφο. Περιέργως φαίνεται μεγάλο ζόρι, ακόμα και με το 27αρι. Τελικά μετά κανα 1,5 χιλιόμετρα που φάνηκε 15, φτάνω σχεδόν κορυφή και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το σώμα τα έχει δει όλα, δεν ξέρει τι κάνει... Σταματάω βγάζω κάτι και τότε σκέφτομαι ότι έχω και μια φωτογραφική

Το ταξίδι: 2η Μέρα

3 Νοεμβρίου 2011

Ξύπνησα απο φωνές. Φωνές και γέλια κοριτσιών. Κοίταξα το κινητό μου μέσα στον υπνόσακο. Έγραφε 07:00. Άνοιξα το φερμουάρ του υπνόσακκου και κοίταξα προς την κατεύθυνση των φωνών. Μερικά παιδιά στέκονταν στη στάση, στην άλλη άκρη του πάρκου.

Ο ήλιος μόλις είχε σηκωθεί στον ορίζοντα. Βγήκα έρποντας και το κρύο χτύπησε το κορμί μου. Φορούσα ήδη το τζάκετ, απο το προηγούμενο βράδυ, γιατί η υγρασία και οι 4 C δεν με άφησαν να κοιμηθώ κανονικά. Πέρασα το βράδυ, μασουλώντας ένα μαντολάτο μισοκοιμισμένος, για όσο μπόρεσα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα και άρχισα να μαζεύω τον υπνόσακκο. Τα ρίγη στο σώμα μου έλεγαν ότι έπρεπε να το κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα

Το Ταξίδι: 1η Μέρα

2 Νοεμβρίου 2011

Αφού τελείωσα με τις δημοσιογραφικές υποχρεώσεις, άφησα την Φλώρινα πίσω μου και πάτησα πετάλι. Ο καιρός καλός, η θερμοκρασία μόλις στους 5 C.

Λίγο πριν το ταξίδι

1 Νοεμβρίου 2011

Μια μέρα πριν την εκκίνηση και σχεδόν όλα είναι έτοιμα. Σήμερα θα κανονίσω τελευταίες λεπτομέρειες, σχετικά με τις προμήθειες και τον εξοπλισμό που θα πάρω μαζί, θα κάνω μια δοκιμή με πλήρες φορτίο, για να δω πως συμπεριφέρεται το ποδήλατο και θα ενημερώσω τα ΜΜΕ.

Οι 3μιση εβδομάδες προετοιμασίας τελειώνουν σήμερα και αύριο ξεκινά το ταξίδι. Τα συναισθήματα ανάμικτα` προσμονή, ενθουσιασμός, άγχος, αγωνίες, σκέψεις για το πιο μικρό και το πιο μεγάλο.

Η Προβολή ΙΙ

25 Οκτωβρίου 2011

Αυτήν την εβδομάδα ολοκληρώνεται η προσπάθεια προβολής του ταξιδιού μου, με καλύτερα αποτελέσματα απο ό,τι περίμενα. Φαίνεται, μέσα στην γενική απόγνωση που επικρατεί, ο κόσμος ψάχνει για κάτι αισιόδοξο, κάτι θετικό.

θέλω να πιστεύω ότι το μήνυμα που μεταφέρω, θα ακουστεί και θα διαβαστεί απο πολλούς. Ίσως ανάμεσα τους, υπάρξουν και άνθρωποι που είναι σε θέση να βοηθήσουν καταλυτικά ώστε να ξεκινήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα οι απαραίτητες διαδικασίες, που θα οδηγήσουν στην έγκριση χρηματοδότησης για το καινούργιο κτίριο για αυτά τα 33 παιδιά.

Η Προβολή

23 Οκτωβρίου 2011

Στην εβδομάδα που πέρασε, έγινε αρκετή δουλειά για τη δημοσιοποίηση του ποδηλατικού μου ταξιδιού.

Έφτιαξα ένα αρχικό δελτίο τύπου που απλά κοινοποιούσα το τι ήθελα να κάνω, χωρίς ακόμα να ανακοινώνω την ημερομηνία και τους χορηγούς μου. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή.

Όσο αφορά την αναζήτηση οικονομικής βοήθειας, και μάλιστα σε χαλεπούς καιρούς, είναι μια χρονοβόρα διαδικασία. Ευτυχώς εδώ στη Φλώρινα, βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν. Τους είμαι, το λιγότερο, υπόχρεος. Πιστεύω την ερχόμενη βδομάδα να έχω ολοκληρώσει αυτό το κομμάτι.

Η Διαδρομή

15 Οκτωβρίου 2011

Μια και οι προπονήσεις έχουν ξεκινήσει, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση σας παρουσιάζω τη διαδρομή που θα ακολουθήσω

Το Πρόβλημα

11 Οκτωβρίου 2011

Έχοντας κάνει κυριολεκτικά χιλιάδες χιλιόμετρα, με πάσης φύσης καιρικά φαινόμενα, με καλή ή άσχημη ψυχολογία, με πόνους ή χαμόγελα, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι αν όλα αυτά δεν καταλήγουν κάπου, δεν καταλήγουν πουθενά.

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ίσως ότι μερικές φορές χρειάζεται να βάζουμε στην άκρη τον "ποδηλατικό" μας εγωισμό, για κάτι καλύτερο, ίσως κάτι μεγαλύτερο, που δεν μετριέται με βατ, μωτ, παλμούς και αγωνιστικές κραυγές. Ίσως να χρησιμοποιήσουμε την εμπειρία των 2 τροχών για κάτι πιο εποικοδομητικό.

Η Ιστορία

Το φθινόπωρο του 2011, αποφάσισα να οργανώσω μια ποδηλατική δράση, για ένα θέμα που ταλάνιζε (και ακόμα ταλανίζει) την κοινωνία της Φλώρινας για πολύ καιρό.

Μέσα σε ένα μήνα αποφάσισα να κάνω ένα ταξίδι 610 χιλιομέτρων, μέχρι την Αθήνα για να μεταδώσω τη φωνή 33 παιδιών με ιδιαιτερότητες που στερούνται το βασικό` ένα ειδικό σχολείο για να τα στεγάσει. Αρκετός κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου και με βοήθησε τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά

Το ταξίδι στέφθηκε με επιτυχία, όμως ακόμα και σήμερα που γράφω, το πρόβλημα παραμένει.

Ακολουθεί το ιστορικό του ταξιδιού μου...