Το Ταξίδι: 3η Μέρα

4 Νοεμβρίου 2011

Το κινητό χτυπάει. Μέσα στο σκοτάδι βλέπω 04:30. Ψαχουλεύω στον υπνόσακκο και βρίσκω το παστέλι. Ανοίγω λίγο το φερμουάρ και κοιτάζω. Ακόμα σκοτάδι. Σκέφτομαι τι θέλω να κάνω, αλλά το σώμα δεν ακολουθεί. Μετά απο 2 μέρες και 500 χιλιόμετρα, θέλει πολύ προσπάθεια για να ανοίξω το φερμουάρ και να βγω έξω. Πρέπει όμως...

Βγαίνω και κρυώνω, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο το προηγούμενο βράδυ. Κοιτάζω και ο Γερμανός λέει 8 C. "Μια χαρά είναι" σκέφτομαι. Τώρα είναι πιο εύκολο να τυλίξω τα πράγματα, αν και το μυαλό μου ακόμα κοιμάται. Οι κινήσεις γίνονται μηχανικά και σε 10 λεπτά είμαι πάνω στη σέλα.

Φτάνω στη στροφή που ήμουν χτες βράδυ και ακολουθώ την πινακίδα για Αθήνα. Τώρα κρυώνω λίγο, αν και καλά ντυμένος. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει που είμαι ή τι κάνω, όσο παράξενο και αν φαίνεται. Το μυαλό μου δουλεύει αποσπασματικά, σκέφτομαι μόνο το επόμενο βήμα. Ξέρω ότι θα ανέβω ένα μικρό λόφο. Περιέργως φαίνεται μεγάλο ζόρι, ακόμα και με το 27αρι. Τελικά μετά κανα 1,5 χιλιόμετρα που φάνηκε 15, φτάνω σχεδόν κορυφή και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Το σώμα τα έχει δει όλα, δεν ξέρει τι κάνει... Σταματάω βγάζω κάτι και τότε σκέφτομαι ότι έχω και μια φωτογραφική